Rozdział 1

   - Dobra, wystarczy! Chcesz ją pozbawić całej krwi? - zapytałam, marszcząc czoło.

   - Jeszcze trochę... - powiedział, nie odrywając się od jej szyi. Podbiegłam do chłopaka w wampirzym tempie i złapałam go za gardło. Wypuścił z rąk młodą kobietę i próbował wydostać się z mojego uścisku. Nie udało mu się. - Nie skończyłem! - wycharczał, spoglądając mi w oczy.

   - Właśnie, że skończyłeś! - powiedziałam beznamiętnie i rzuciłam nim o pobliskie drzewo. Rozległ się huk, chłopak opadł na ziemię i zwiesił głowę. - Musisz się jeszcze dużo nauczyć... - Podeszłam do kobiety i schyliłam się. Na szyi miała widoczną ranę - dwie dziurki, z których wolno ciekła gęsta, czerwona krew. Wiele jej straciła. Spojrzałam gniewnie na chłopaka nadal leżącego pod drzewem. Uniósł lekko głowę i zatrzymał swój wzrok na moich ustach. Wysunęłam wolno kły. Przytknęłam delikatnie jeden palec do ostrego zęba. Zaczęłam krwawić. Przyłożyłam moją ranę do szyi młodej kobiety. Własną krwią obmyłam ślady ugryzienia, po czym rana z mojego palca zagoiła się. Chwilę później szyja kobiety nie miała żadnej skazy. Nadal jednak była nieprzytomna.

   - Obudzi się za dziesięć minut... - Skierowałam wzrok na Carlosa, który właśnie otrzepywał się z kory drzewa. Podszedł do mnie wolno.

   - Dlaczego nie dałaś mi dokończyć? Przecież to tylko człowiek. Nic nie znaczący człowiek...

   - Wystarczy! - przerwałam mu. - Sam nim byłeś! I to dwie godziny temu! - Chłopak się skrzywił.

   - Uratowałaś mnie! - wykrzyknął i uśmiechnął się szeroko.

   - Odebrałam ci życie, głupku! - Carlos nadal się śmiał. Chyba mnie nie zrozumiał.

   Nie chciałam mu tego robić. Ale... Byłam sama... Przez ostatnie sto pięćdziesiąt lat byłam sama i nie chciałam dłużej tak żyć, tym bardziej, że jestem nieśmiertelna... Miałam wyrzuty sumienia... Tak, wiem... Wampiry nie mają wyrzutów sumienia, ale ja jestem... inna. Zdecydowanie inna. Jeżeli chodzi o Carlosa, to miałam pewne sprawy do załatwienia i musiałam mieć kogoś, kto mnie wyręczy.

   - I tak cię za to kocham! - Uniósł wysoko ręce i zaczął tańczyć na szerokiej ulicy.

   - Zamknij się, bo cię ktoś usłyszy! - warknęłam i złapałam go za ramię, a potem pociągnęłam w swoją stronę. Staliśmy przed lasem. Niedaleko nas szczekały groźnie psy. Było ciemno, ale mi to nie przeszkadzało, bo miałam sokoli, a nawet lepszy, wzrok. Od dnia, w którym zostałam wampirem, wszystkie moje zmysły uległy przemianie. Teraz byłam w stanie zobaczyć wszystko, nawet w ciemnościach.

   Czerwone audi nadal stało na poboczu, a jego właścicielka nie chciała się obudzić. Nie mogliśmy jej zostawić samej, gdyż po przebudzeniu mogłaby zacząć biegać po mieście i wołać, że została zaatakowana przez wampira. Może nikt by jej nie uwierzył i wysłał do psychiatry, ale wolałam nie ryzykować i zaczekać, aż się obudzi.

   - Jakby mnie usłyszał, to zabiłbym go tym paluszkiem! - Wrócił do tematu chłopak i podniósł w górę mały palec. Carlos był bardzo młodym wampirem. I bezmyślnym! Nie wiedział nawet, co go czeka... Ja dużo przeszłam. Jeszcze przed moimi narodzinami trwała wojna pomiędzy niebem, a piekłem. Wszyscy musieli się stawić i walczyć. Aż w końcu jeden z "naszych" - Matthew Owen - znalazł sposób na wydostanie się z bram piekieł. Demony trafiły na ziemię. Każdy poszedł w swoją stronę, nie przejmując się armią aniołów, pragnącą  zgładzić ich raz na zawsze, gdyż powstał już plan B.

   - Nie można zabijać dla przyjemności! - zaprotestowałam.

   - A niby dlaczego? - zapytał, unosząc swoje gęste brwi.

   - W swoim czasie się dowiesz... Jesteś jeszcze młody, a co za tym idzie: bezmyślny!

   - Ale...

  - Co się stało...? - Usłyszeliśmy niewyraźny i bardzo słaby głos. Kobieta otworzyła lekko oczy. - Gdzie ja jestem...?

   - Spokojnie... Nic ci nie będzie. - Przyklęknęłam przy niej i spojrzałam jej głęboko w oczy. Teraz była pod moją kontrolą. Poznałam jej wszystkie myśli w ułamku sekundy. Byłam w jej umyśle. Mogłam otwierać nawet najszczelniej zamknięte drzwi... Wiedziałam o niej wszystko.

   Kobieta stała na środku kuchni. Była wściekła. Przygotowywała właśnie kolację, kiedy talerz wysunął jej się z dłoni i upadł na podłogę. Rozbił się na drobne kawałeczki. Dziewczyna zaczęła głośno przeklinać i krzyczeć. Spojrzała gniewnie na większy kawałek naczynia, który leżał na ziemi i kopnęła go z całej siły. Następnie schyliła się i zaczęła energicznie zbierać kawałki porcelany. Do kuchni wszedł mężczyzna. Na twarzy jego malowało się przygnębienie i strach. Schylił się do kobiety i chciał jej pomóc zbierać pozostałości po talerzyku, lecz dziewczyna obróciła się w jego stronę i uderzyła go mocno w twarz. Z jego policzka zaczęła lecieć krew, gdyż kobieta miała w dłoni szkło, które skaleczyło jej męża. Odsunął się szybko od niej. Ona spojrzała na niego gniewnie i bez skrupułów uderzyła go kolejny raz. 
   - Co teraz zrobisz? - zapytała gniewnie. - Pójdziesz dalej pieprzyć się z kolejną dziwką? Ja ci nie wystarczam, tak? - Uniosła po raz kolejny dłoń, by go uderzyć, ale w tym samym momencie do pomieszczenia wbiegł mały chłopiec. Miał może cztery latka. Kiedy zobaczył, na twarzy swojej mamy złość, od razu cofnął się i schował za wysokim stołem. 
   - Tłumaczyłem ci, że nie uprawiałem z nią seksu i nie jest dziwką. To żona mojego szefa, tylko sprawdzała mój projekt. Uwierz mi, proszę. Przecież wiesz, że kocham tylko ciebie i nigdy bym cię nie zdradził. Przyrzekałem przy ołtarzu...
   - Wystarczy! Wszyscy jesteście tacy sami! - warknęła. Podeszła do szafki kuchennej i wyciągnęła z niej czerwone wino. Wyciągnęła korek i przytknęła butelkę do ust. 

   - Nie będziesz pamiętać o nas, nic się nie stało. Pojedziesz teraz do domu i zrobisz mężowi kolację. Razem położycie się spać. Nie będziecie się więcej kłócić. Usuniesz z barku wszelki alkohol i nigdy więcej go nie tkniesz. Odbudujesz więzi pomiędzy mężem, a tym bardziej dzieckiem. Od dzisiaj zaczniesz nowe życie. - Biedaczka... Dużo przeszła i nadal ma problemy... - pomyślałam. 

   Dziewczyna kiwnęła lekko głową i ponownie zamknęła oczy. Włożyłam ją do samochodu. Była taka lekka. Z moją siłą mogłabym bez problemu podnieść samochód, nawet dwa. To była chyba jedyna  pozytywna cecha bycia wampirem...

   - To już? - Chłopak spojrzał na mnie ze zdziwieniem. - O co chodziło z tym alkoholem?
   - Jest uzależniona, przez co jej rodzina się rozpada. Mąż ją kocha z całej siły i wybacza jej wszystko, co zrobiła, lecz ona nie chce zapomnieć mu zdrady, której tak na prawdę wcale się nie dopuścił. - Carlos uniósł brwi ze zdziwienia. - Kobieta weszła pewnego dnia do gabinetu swojego męża i zobaczyła siedzącą na jego miejscu młodą, piękną kobietę. Pomyślała, że uprawiali seks.
   - A nie robili tego? - zapytał i wpatrywał się we mnie jak zahipnotyzowany.
   - Nie. Kobieta, która siedziała na miejscu jej męża sprawdzała jego projekt na komputerze, była żoną jego szefa.
   - Och... - westchnął Carlos. - W takim razie co teraz robimy?

   - Idziesz za mną! - Machnęłam ręką i wbiegłam w otchłań lasu.

_______

Rozdział betowany przez: Serafia Adams