Prolog

Rok 1564

   Nadszedł ten czas. Od dawna wyczekiwana przez wszystkich bitwa rozpoczęła się. Bitwa jedna z wielu, która niczego nie zmieni. Mimo, że tak wielka, niczego nie wskóra. Już wcześniej bywały takie i zawsze kończyły się tak samo - remisem. Nikt nigdy jeszcze nie wygrał, trzeba było znaleźć sposób, aby wreszcie przeciągnąć szalę na jedną ze stron.
   Ta woja trwa od zawsze... Bitwy toczone są co czterysta pięćdziesiąt lat. Zawsze w tym samym miejscu, o tej samej porze. Zawsze walczą te same istoty. Tak już jest i tak ma być.

   Lecz dzisiaj było zupełnie inaczej. Coś się zmieniło. Jakaś przestrzeń została złamana... Demony znalazły tajne wyjście i wkradły się do ludzkiego życia. Zaczęły wieść swoje i odbierać ludzkie. Coś było nie tak. Złe duchy zaczęły manipulować ludźmi, a co gorsza - również wiązać się z nimi. To było nie do pomyślenia. To już nikomu się nie podobało. Demony stały się na ziemi nieśmiertelne. Nawet najwyżsi aniołowie - Serafini, nie potrafili zapobiec temu złu. Postanowiono wysłać na ziemię armię Cherubinów.

   Niestety, demony miały plan awaryjny. Dzięki nowym umiejętnościom zdobytym przez ucieczkę z otchłani zła, armia aniołów została schwytana. Nikt nigdy nie dowiedział się co tak naprawdę się z nimi stało... Ze swej misji nie powrócili. Natomiast demony coraz swobodniej czuły się na ziemi. Nie miały najmniejszego zamiaru wrócić do brał piekieł i ponownie służyć najwyższemu z Upadłych Aniołów.

  Trzeba było coś wymyślić... I to szybko, zanim całą ziemią zawładnie zło. Wydano kolejne polecenie.

   Nowa armia cherubinów zleciała na ziemię.

***

Rok 1614

   Kobieta trzymała w ramionach swoją jedyną pociechę. Dziewczynkę o anielskiej urodzie. Roniła gorzkie łzy. Nie chciała, by jej mąż ich opuszczał. Serce jej pękało na myśl o jego stracie. Wiedziała, że jeżeli teraz ich zostawi, już nigdy więcej się nie spotkają. Nie chciała również, aby jej mała córeczka została bez ojca. Tym bardziej, że na świecie było coraz więcej zła. Kobieta wiedziała o demonach. Chroniła swoją córkę jak tylko potrafiła. Kiedy była z mężem wiedziała, że nic im nie grozi, lecz teraz... Teraz miała pozostać sama z dwunastoletnią córeczką, bez ich Anioła Stróża... 

     - Nie płacz, kochanie. Wkrótce się spotkamy. Obiecuję ci to - szepnął jej do ucha i pocałował czule. Następnie rozwinął swe cudowne białe skrzydła. Podszedł ostatni raz do swojej córki, położył jej dłoń na czole i pobłogosławił ją. Wykonał znak krzyża i ucałował jej czoło. Wzruszył się mocno i zapłakał, a jego srebrne łzy spłynęły po policzku i skapnęły na jej nosek. Dziewczynka zrozumiała wszystko.

     Anioł podskoczył, a jego skrzydła rozwinęły się jeszcze bardziej. Teraz unosił się kilka metrów nad ziemią, a jego żona mogła po raz ostatni ujrzeć jego piękno, po czym odleciał ku niebu.

   Mała dziewczynka uroniła kilka łez i spojrzała na swoją matkę.

   - Dlaczego tata nas zostawił? - zapytała. Kobieta przyklęknęła przed nią i uśmiechnęła się, mimo nadal spływających łez.

   - Poleciał do nieba, by służyć Bogu i sprawiać, żeby na świecie nie zapanowało zło. - Po tych słowach obie spojrzały raz jeszcze w niebo i udały się do swojego domku.

   Kobieta ułożyła małą do snu i udała się do kuchni, by posprzątać po wieczerzy. Nie dokończyła jednak swojego zadania, ponieważ przerwało jej stukanie do drzwi.

   - Kto tam? - zapytała, stojąc pod drzwiami. Nie wiedziała, kogo mogła się spodziewać o takiej później porze.

   - Przysyła mnie twój mąż - odparł męski, nieznajomy głos.

   Kobieta otworzyła drzwi bez wahania. Tak bardzo tęskniła za ukochanym, mimo że widziała się z nim chwilę temu.

   W drzwiach stanął wysoki mężczyzna, bardzo przystojny. Miał brązowe włosy i takiego samego koloru oczy. Uśmiechał się przepięknie. Kobieta nie mogła oderwać od niego wzroku. Na chwilę zapomniała o otaczającym ją świecie i o ukochanym Aniele...

   - Wpuścisz mnie? - zapytał uprzejmie nieznajomy. Kobieta nie potrafiła odmówić i od razu zaprosiła go do środka.

   - Kim jesteś? - spytała, gdy wrócił jej głos.

   - Nazywam się Joseph Colins. - Skłonił delikatnie głowę. - A twoje imię to...

   - Eleanor - odpowiedziała szybko i się ukłoniła.

   - Śliczne imię - stwierdził i uśmiechnął się pięknie. Kobieta się zarumieniła. 

   - Mówiłeś... - przypomniała sobie Eleanor - że przysyła cię mój mąż... Dlaczego?

   - Abym cię chronił - odpowiedział. Uśmiechnął się, ukazując zęby i szybko wysunął bielutkie kły.

_______
Rozdział betowany przez: Serafia Adams