Rozdział 2

   Za wszelką cenę chciałam się dowiedzieć wszystkiego o swoim pochodzeniu. Wiedziałam tylko tyle, że gdy kończyłam dwadzieścia lat, mój ojciec - wampir - przemienił mnie, lecz nie wiedziałam dlaczego. Nie zdążyłam go jednak o to zapytać, gdyż uciekł i zostawił mnie samą. Przez to wszystko poczułam ogromny wstręt do jego osoby. Nie wiedziałam, jak mam żyć. Uczyłam się na własnych błędach. Zabiłam wiele osób, tylko po to, by się najeść. Moje pragnienie, mimo sytości, nie chciało mnie opuścić. Z moich rąk ginęli ludzie. Ofiara po ofierze. Dopiero po dziesięciu latach głód nie był już tak dokuczliwy... Potrafiłam już nad nim zapanować. Wtedy odkryłam hipnozę. Byłam młoda, więc zaczęłam ją wykorzystywać... Miałam śliczny dom, najprzystojniejszych mężczyzn... Tyle, że nawet to nie wyjaśniało tego, czym jestem. Nadal nie wiedziałam, jak mam żyć...
   Pewnego dnia wybrałam się do sąsiedniej wioski, by zobaczyć, jak żyją inne wampiry.
   Rozczarowałam się. Na moich oczach zwyczajny mężczyzna trzymający drewniany kołek w ręku sprawił, że jeden z "naszych" upadł na ziemię. Został po nim tylko proch... Wtedy właśnie dowiedziałam się, że nie jesteśmy nieśmiertelni i niepokonani. W bardzo prosty sposób możemy zrównać się z ziemią, i to dosłownie! Mamy swoje słabości, są nimi drewniane kołki, woda święcona, a także... słońce. Słyszałam pogłoski, że wychodząc na słońce, spalamy się.
   Z początku życie w cieniu mi nie przeszkadzało, lecz z czasem zaczęło być nużące, a nawet uciążliwe... Zazdrościłam ludziom, że mogli swobodnie poruszać się po wąskich uliczkach w blasku słońca. Mimo, że kobiety (w tamtych czasach) miały na sobie wielkie i grube suknie, mogły chodzić  po mieście w samo południe! Ja sama nie mogłam wychodzić z samego ranka na rynek, nie mogłam rozmawiać z ludźmi o ich własnych problemach i słuchać w południe głośnej muzyki dochodzącej z knajp. Przez cały czas żyłam w cieniu...
   Wieczorami przechadzałam się po pustym mieście. Nie spotykałam zbyt wielu ludzi, gdyż wszyscy albo szykowali się do snu, albo już dawno spali. Chodziłam tylko do nocnych barów, w których nadal czułam się samotna. Nie wiedziałam, co ze sobą począć.
   Z początku miałam plany o ucieczce z Dover, lecz kiedy tylko opuściłam kraj, od razu do niego wracałam... Byłam we Francji i Niemczech, Grecji i Hiszpanii, a nawet w Ameryce Południowej, lecz nigdzie nie znalazłam swojego miejsca. Mimo, że uczyłam się każdego obcego języka, nie czułam się tam zbyt swobodnie, a nawet jeszcze bardziej samotnie... To mnie zabijało od środka.
   Miałam dosyć takiego życia! Musiałam coś z tym zrobić lub... dać się zabić. Byłam za bardzo zdołowana, by myśleć racjonalnie. Pewnej ciepłej nocy podjęłam ostateczną decyzję: Wyjdę na słońce!
   Do świtu siedziałam zamknięta w jednym z pomieszczeń starego domku postawionego w sercu ogromnego lasu. Kilkakrotnie myślałam o moich zamiarach... Nie wiedziałam czy powinnam kończyć to długie życie, czy toczyć je dalej. Przypominając sobie o uczuciu, które tkwiło we mnie przez ostatnie conajmniej dwieście lat, postanowiłam jednak to zrobić.
   Chwilę przed wyjściem słońca nad horyzont, wydostałam się z domku i stanęłam pomiędzy drzewami. Nie wiedziałam, jak zareaguję na słońce, więc objęłam rękoma gruby pień i mocno zamknęłam powieki.
   Mijały sekundy...
   Minuty...
   I nic! Kompletnie nic się nie działo! Postanowiłam otworzyć oczy. Kiedy to zrobiłam, od razu pożałowałam. Właśnie w tym momencie promienie słoneczne dotknęły mego ciała, a oczy, dotychczas przyzwyczajone do ciemności nocy, zamknęły się automatycznie z powodu ogromnego blasku.
   Stałam dalej. Mocniej przycisnęłam do siebie gruby pień drzewa. Niemal go wyrwałam.
   Poczułam przypływ ciepła. Zaczął się od stóp, poprzez nogi, biodra, brzuch, piersi, aż do czubka mej głowy i koniuszków palców u rąk. Nigdy wcześniej się tak nie czułam. To było dziwne, aczkolwiek bardzo przyjemne uczucie. Wiedziałam, że za chwilę stanę w płomieniach, a to na pewno nie będzie tak przyjemne odczucie, lecz w głębi duszy czułam się lekka. Jakbym wiedziała, że to dla mnie nic takiego...
   Po moim ciele przeszło mrowienie. Odważyłam się ponownie otworzyć oczy. Musiałam zasłonić twarz ręką.
   Po chwili przyzwyczaiłam się do blasku słońca i nadal dziwiłam się, że żyję... Moje ciało nie uległo żadnemu pożarowi... Tylko czułam na nim ciepło dawane poprzez mocno świecące ciało niebieskie.
   Nie mogłam w to uwierzyć...
   Tak, jestem jedynym wampirem na calutkim świecie, który może chodzić w blasku słońca. Dlatego musiałam się dowiedzieć o swoim pochodzeniu niemal wszystkiego. Dlaczego akurat ja? Czy to miało jakiś związek z tym, że miałam sumienie? (Bo czułam, że je miałam...)
   Kolejne pytania, na które nikt nie był w stanie mi odpowiedzieć... A teraz biegłam w stronę Dover Castle. Właśnie u stóp tego cudownego zamku, miałam swój dom. Na szczycie ogromnego, kredowo białego klifu.
   Carlos próbował dotrzymać mi kroku, lecz był jeszcze zbyt młody, by mnie dogonić. Mimo tego, dobrze sobie radził. Uśmiechnęłam się lekko i zatrzymałam tuż przed ogromnym białym budynkiem z ciemnobrązowym dachem. Z każdej jego strony rosły drzewa. Jakby był oddzielony od reszty okolicy, w której również znajdywały się wille z basenami. To była najbogatsza dzielnica.
   Chłopak po chwili stanął tuż obok mnie i otworzył buzię ze zdziwienia. Miałam wrażenie, że chciał coś powiedzieć, ale był zbyt oszołomiony, tym pięknym widokiem. Tuż za nami znajdował się klif, a pod nim Kanał La Manche.
   - No nie mów, że tu mieszkasz! - prawie wykrzyczał Carlos. Podszedł do mnie, nadal nie odrywając wzroku od willi.
   - Spodziewałeś się fos, krokodyli i lochów? - zapytałam, śmiejąc się. Jego mina była bezcenna.
   Carlos był bardzo ładnym chłopakiem. Miał około dwudziestu czterech lat, czarne włosy i śliczne brązowe oczy. Był ode mnie wyższy o około dziesięć centymetrów. Jego uroda po przemianie również była nieco inna. Okazał się jeszcze bardziej przystojny, niż za życia. Cieszyłam się, że znalazłam właśnie jego. To jest dobre określenie: "znalazłam". Chciał umrzeć. Ja wprowadziłam go w inne życie, może nie lepsze, ale inne. Chciał tego. W głębi duszy pragnął właśnie tego. W jego umyśle doszukałam się wielu nieprzyjemnych doświadczeń życiowych. Wiele razy chciał popełnić samobójstwo, lecz nigdy nie miał tyle odwagi.
   - No... W sumie, czemu nie? - zapytał i spojrzał na mnie po raz pierwszy, kiedy dotarliśmy na miejsce. Mimo, że znałam go dopiero od kilku godzin, był mi bardzo bliski. Prawie jak brat, którego nigdy nie miałam.
   Byłam wampirem od czterystu lat, a Carlos był pierwszym, którego stworzyłam. Nigdy wcześniej nie odważyłam się tego zrobić. Bałam się, że nie dam sobie rady w "opiece". To tak samo, jak mieć dziecko i nie wierzyć w to, że samemu da się radę podołać jego wychowaniu. Jednak przy Carlosie czułam, że to będzie prostsze niż myślałam. Czułam dominację i pewność siebie. Podobało mi się to.
   - Oj... Jeszcze dużo musisz się dowiedzieć. - Uśmiechnęłam się do niego i podeszłam do furtki.
   Zanim nacisnęłam metalową klamkę spojrzałam ostatni raz na Carlosa, by dowiedzieć się, czy jest gotowy na kolejny wstrząs. Najwyraźniej był, gdyż nie mógł już ustać na jednym miejscu i podskakiwał.
   Nacisnęłam klamkę i puściłam przodem chłopaka. Wszedł, nie zważywszy na nic. Carlos stanął w połowie brukowego chodniczka, prowadzącego do drzwi domu i otworzył usta z wrażenia.
   - O cholera!

_______

Rozdział betowany przez: Serafia Adams