Rozdział 3

      Carlos stał na brukowanym chodniczku skierowany w stronę dużego zbiornika z przeźroczystą wodą. Miał otwartą buzię i oczy. Wyglądał komicznie.

   - Masz własny basen? - zapytał, nie dowierzając.

   - Tak właściwie, to już nie jest mój... - Automatycznie spojrzał w moją stronę mocno rozczarowany. Lekko się skrzywiłam. - Teraz jest również twój.

   - Naprawdę? - ponownie zapytał, z takim entuzjazmem, że mógłby, pod wpływem emocji, rozwalić mi dom... Uśmiechnęłam się.

   Basen był ogromnych rozmiarów. Miał dziwne zaokrąglane kształty. Z lotu ptaka wyglądem przypominał szeroką, wijącą się, krótką rzekę o znacznie czystszej wodzie. Wokół zbiornika był kolorowy polbruk, a także zasadzone palmy. Znajdywał się blisko porośniętego różnorodną roślinnością metalowego płotu.

   Zachęciłam chłopaka, by ruszył dalej. Przy chodniczku, po których szliśmy, rosły małe krzaczki oraz kolorowe, egzotyczne kwiaty. Robiło się coraz ciemniej, ale to nam nie przeszkadzało. Z naszym wzrokiem dostrzegaliśmy nawet najdrobniejsze szczegóły.

   - Niesamowite - odezwał się ściszonym głosem Carlos. - Dochodzi godzina jedenasta, wokół jest ciemno, a ja wszystko widzę. - Wyszczerzył zęby.

   Stanęliśmy przed dużym białym domem.

   Weszliśmy po trzech schodkach i zatrzymaliśmy się przed szklanymi drzwiami. Mój dom niegdyś należał do najzamożniejszej rodziny w Dover. Po ich "odejściu" trochę go przerobiłam. Budynek podtrzymywały monumentalne, białe kolumny.

   Otworzyłam drzwi i wpuściłam chłopaka do środka. Moje buty na wysokich obcasach głośno stukały, gdy weszłam do środka. Podłoga wyłożona była kremowymi płytkami. Naprzeciwko nas stały marmurowe, lekko zakręcone schody, prowadzące na pierwsze piętro. Na samym środku pokoju umieszczona została ciemnoczerwona, duża kanapa. Tuż za nią była ściana pomalowana na ciemny brąz. Wisiał na niej duży obraz w kremowej ramie. Przedstawiał piękną kobietę trzymającą w dłoni czerwone jabłko. Obok stały dwie podłużne białe lampy. Przed kanapą był okrągły, szklany stolik kawowy. Całe pomieszczenie było oświetlone dodatkowymi małymi lampkami wbudowanymi w ściany.

   - Okey, zaczynamy zwiedzanie. - Złapałam Carlosa za rękę i weszłam z nim do kuchni, poprzez duży łuk w ścianie.

   - A oto nasza kuchnia - odparłam, teatralnie unosząc ręce na wysokość barków i obracając się wokół własnej osi. - Tutaj będziemy jedli, pili i... jedli. - Uśmiechnęłam się do chłopaka i podeszłam do dużego szklanego, białego stołu, który stał na środku pomieszczenia. Na nim został położony czarny wazon z czerwono-białymi kwiatami - były to dalie, które rosły w moim ogródku z tyłu domu. - Acha... Jeśli będziesz miał ochotę poeksperymentować z jedzeniem, to tutaj... - podeszłam do czarnej szafki i wyciągnęłam z niej grubą książkę kucharską - masz przepisy. Są naprawdę niezłe.

   - To jakiś antyk? - zapytał chłopak podchodząc w moją stronę. - Wygląda na starą... - spojrzał na mnie. - Skąd ją masz? - Zaśmiałam się.

   -  Hmm... Niech się zastanowię... Chyba zwinęłam ją z kuchni króla Poniatowskiego... - Carlos uniósł wysoko brwi. - No co? A swoją drogą: te obiady czwartkowe były delizioso*. - Chłopak złapał się za głowę.

   Weszłam z nim po marmurowych schodach na górę.

   - Mamy tutaj pięć drzwi, zwiedzamy wszystko? - zapytałam. Staliśmy na środku długiego korytarza, z każdej strony otoczeni oknami i drzwiami.

   - Jasne... - odparł mój towarzysz. Otworzyłam pierwsze z nich. Przed nami znajdował się pokój jednoosobowy ze ścianami o chłodnym beżowym odcieniu.

   - Nie, to jeszcze nie twój pokój. - Spojrzałam na Carlosa, który był zachwycony pięknem tego pomieszczenia. Tutaj dominował kolor jasnego brązu i krwistej czerwieni.

   Na środku stał szklany stolik, a pod nim leżał puchaty, czerwony dywan. Kanapa umieszczona była tuż przy szklanym meblu, a nad nią wisiał duży obraz. Składał się z czterech mniejszych kwadratowych ilustracji. Całość ukazywała piękną kobietę z obnażonymi białymi kłami. Z jej ust ciekła ciemnoczerwona, gęsta posoka.

   W pokoju znajdowały się również  szafki na ubrania i mała biblioteczka.

   - Widok jest niesamowity - skomentował Carlos, podchodząc do ogromnego okna, sięgającego od podłogi, aż po sufit. Zamocowano na nim białe żaluzje.

   - Dlatego się tutaj przeprowadziłam... - Podeszłam do niego wolnym krokiem i zapatrzyłam się na błękitną wodę, która falami rozbijała się o brzeg klifu.

   - A twoja rodzina? - zapytał, przypatrując mi się badawczo... - Też tutaj mieszkali? - Wbiłam wzrok w ziemię. Ogarnęła mnie fala smutku i nienawiści zarazem. Nienawiści do ojca, który skazał mnie na wieczne potępienie.

   - Chodźmy, zostało jeszcze sporo do zobaczenia. - Uniosłam wzrok na chłopaka, po czym tego pożałowałam. Jego piękna twarz wyrażała ból i smutek. Czyżby domyślał się czegoś? Chciał bym opowiedziała mu swoją historię... Widziałam to. W jego brązowych oczach... Odwróciłam się od niego i wyszłam na korytarz. Chłopak podążył w ciszy za mną.

   Nagle poczułam jak ktoś w wampirzym tempie przytwierdza mnie do ściany. Carlos. Spojrzał prosto w moją twarz.

   - Możesz mi przecież zaufać, a kiedyś i tak będziesz musiała mi to opowiedzieć... - Aby rozładować trochę atmosferę i nie odpowiadać mu na pytania, w oka mgnieniu odwróciłam role. Teraz chłopak przylegał do muru. Uśmiechnęłam się szeroko.

   - Nie zachodź mnie od tyłu, kochanie. To może się dla ciebie źle skończyć. - Zaśmiałam się i rzuciłam go na podłogę, po czym usiadłam na nim tak, aby nie próbował wstać. Chłopak był zarówno zaskoczony, jaki i szczęśliwy.

   - To było genialne! - wykrzyknął - Kochanie?

   - Lepiej spróbuj wstać. - Znów zaśmiałam się.

   - Nie mogę, siedzisz na mnie...

   - Wow... Szybki jesteś, spróbuj się wydostać - rozkazałam.

   - Okey, ale najpierw... - uniósł palec do swoich ust i złożył je w dzióbek. - ...daj całuska.

   - Ha ha. Zabawny jesteś! - Nachyliłam się ku jego twarzy i nasze usta się spotkały. Zamknęłam oczy, a on wykorzystał ten moment i w mega szybkim tempie zwalił mnie z siebie. Teraz stał nade mną z szerokim uśmiechem. - Uuu... Widzę, że nie grasz fair.

   - Jestem wampirem! - uniósł wysoko ręce. Teraz ja wykorzystałam tą chwilę, by ponownie przytwierdzić go do ściany. Dłoń miałam położoną na jego gardle tak, że nie był wstanie nic powiedzieć.

   - Ja też nim jestem! I to od czterystu lat! Uważaj, kotku. - Puściłam rękę i otworzyłam drzwi to kolejnego pomieszczenia.

   Była to "sala telewizyjna". Znajdował się tam największy telewizor w całym domu. Stał także stół bilardowy, oraz mój ulubiony - bar.

   Czarna lada, a za nią półka wielkości ściany i przeróżne alkohole. Były również krzesła barowe na jednej nodze.

   Na ścianach zawieszone zostały kolorowe obrazy.

   - Czy każdy wampir ma takie luksusy? - zapytał chłopak, przyglądając się każdej rzeczy z osobna.

   - Nie. Nie każdy może mieć willę z basenem, umieszczoną tuż u podnóża ogromnego, starego zamku, nad kanałem La Manche, jeżeli o to pytasz.

   - Acha - podsumował krótko i wyszedł na korytarz.

   - Teraz wejdziesz do mego królestwa i ostrzegam, że tylko ja tutaj sypiam! - Carlos spochmurniał.

   - A gdzie trumna dla mnie? - zapytał.

   - Trumna? Ach tak... W podziemiach zapewne.

   - Masz podziemie?! - wykrzyknął uradowany. - A może jeszcze lochy?!

   - Taa... I wszystkie narzędzia tortur z ostatnich czterystu lat... - przewróciłam teatralnie oczyma i weszłam do pokoju.

   Fioletowy i kremowy kolor ukazywał się wszędzie. Łoże z baldachimem koloru ciemnego fioletu stało na jasnobeżowym, puchatym dywanie. Był również szklany stolik, sofa, lustro, biblioteczka wielkości ściany i dwoje drzwi. Pierwsze prowadziły do garderoby połączonej z łazienką, a drugie...

   - Róż?! - wykrzyknął Carlos. - Nawet ładnie...

   - To jest fiolet! - warknęłam i uniosłam oczy ku niebu. Czy każdy facet musi być daltonistą? - zapytałam się w duchu, po czym weszliśmy do kolejnych, przedostatnich drzwi.

   - Oh my Gosh!* A co to? Tutaj trzymasz trupy, czy co? Pełno tu drewna. Przetrzymujesz tu wampiry?!

   - Po pierwsze. To jest sauna, głupku! - zaśmiałam się. Carlos wydawał się naprawdę zaskoczony. - Po drugie. Drzewo ci nic nie zrobi, głuptasie! Tylko drewniany kołek w serce.

   - A po trzecie? - zapytał, już uspokojony i rozbawiony swoim zachowaniem.

   - Nie ma "po trzecie"... - zaczęłam.

   - To wampiry korzystają z takich rzeczy? - zadał kolejne pytanie, nadal przyglądając się pomieszczeniu wyłożonemu drewnem.

   - Pewnie, że tak - odparłam. - Jeżeli za życia takich luksusów nie miałeś, to dlaczego teraz również masz ich nie mieć? Czego się spodziewałeś, hmm? Wampiry to teraz milionerzy, którzy na całym świecie prowadzą największe przedsięwzięcia. - Uśmiechnęłam się. - Tyle, że oni nie mogą wychodzić na słońce...

   - Klątwa, co? - Carlos spojrzał na mnie wyczekująco.

   - Klątwa? - powtórzyłam. - Można to i tak nazwać... - Zamyśliłam się. - Jak trochę się oswoisz z nowym życiem, wszystko ci opowiem - obiecałam i zaprowadziłam Carlosa przed ostatnie drzwi. - Gotowy? Mam nadzieję, że ci się spodoba.

   Carlos złapał mnie za rękę i spojrzał w oczy. Widziałam, że w środku jest zaskoczony i podniecony tym, co za chwilę zobaczy. Nie czekając dłużej, nacisnęłam na klamkę i wpuściłam chłopaka do środka.

   - Nie żartuj!

   Pomieszczenie było ogromne. Okno wielkości jednej ściany ukazywało widok dużego ogrodu i części zamku, który stał tuż nad moim domem. Byłam tam nie raz i chciałam pewnego razu zaprowadzić tam również Carlosa, o ile będzie chciał...

   W jego nowym pokoju było mnóstwo bajerów. Od wielkich obrazów, aż po Xbox i plazmę. Stała tam jedna wielka szafa, gdyż od zawsze uważałam, że mężczyźni nie potrzebują więcej takowych mebli na ubrania. Ściany miały odcień brązu i beżu. Podłoga wyłożona była panelami, na których znajdywały się dywany.

   - Mówię z góry... Jeśli będziesz miał ochotę na małe przemeblowanie, to mów.

   Carlos nic nie odpowiedział. Podziwiał wszystko dookoła.

   Chłopak podszedł do dużego łoża z baldachimem i dotknął pościeli. Spojrzał na mnie i szeroko się uśmiechnął. W wampirzym tempie wskoczył na mebel i zaczął rozkoszować się jego miękkością.

   Nagle wstał i zrobił ponurą minę. Przeszły mnie ciarki... Czyżbym o czymś zapomniała...?

   - Mam jedno pytanie - zaczął.

   - Oups... Jeżeli chodzi o tylko jedno autko w garażu, to przepraszam... No wiesz... Nie spodziewałam się nowego członka rodziny. Nie martw się, jutro pojedziemy na zakupy.

   - Nie, nie o to cho... Że co? - Carlos był zaskoczony. Wpatrywał się we mnie nieodgadniętym wzrokiem.

   - Ha ha - zaśmiałam się - Wal.

   - Ookey... - potrząsnął głową. - Kto to wszystko sprząta?

______

* delizioso - przepyszne (z języka włoskiego)

* O my Gosh! - O mój Boże! (z języka angielskiego)

_______

Rozdział betowany przez: Serafia Adams